G-2HTWG67W85

Parels


Parels zijn bijzondere dingen die ik tijdens en door mijn werk meemaak. Ik deel deze graag!


“Ik snap niet waarom zij dit niet op school doen!
Dit is zo veel duidelijker!”

(Cliënte, 17 jaar)

“U bent echt een leraar.”
“Hoezo? Jij kent mij toch alleen maar als counselor.” 
“Gewoon, zo iemand die je graag als mentor zou willen hebben.”

(Cliënte, 17 jaar)

“Hoe kan mijn denken dan anders zijn?”
“Was je wel eens op wintersport?”
“Ja”
“Heb je daar mensen gezien met sneeuwschoenen?”
“Wat zijn dat?”
Even opgezocht hoe sneeuwschoenen eruitzien en verteld dat ze voor het wandelen in diepe losse sneeuw zijn.
“Stel je voor dat ieder mens met onzichtbare sneeuwschoenen geboren wordt. Bij iedereen zien die er een beetje anders uit net zoals onze vingerafdruk. Bij sommige is het patroon van de sneeuwschoenen bijna dicht of zelfs helemaal dicht.
Dan lijken ze eigenlijk veel meer op ski’s. Kun je je dat voorstellen?”
“Ja”
“Deze schoenen moeten ons denken voorstellen. Stel je voor: jij hebt deze schoenen die meer op ski’s lijken en jullie gaan met de hele klas een wandeling maken. Eerst is er een weiland en alles is plat. Alles gaat goed en dan gaan jullie een heuvel op en jij moet behoorlijk je best doen want de sneeuwschoenen zijn zo glad als wat. Maar het wordt nog steiler en nu gaan deze gladde sneeuwschoenen met jou aan de haal. Je glijdt uit, glijdt achterstevoren, jij botst tegen een boom aan, je ziet een bobbel niet op tijd omdat het allemaal zo snel gaat. Echt erg en je bent daar beneden nog aan het bijkomen met hoofdpijn als je de juf van boven hoort roepen: waar blijf je nou weer? Iedereen is hier behalve jij. Jij hebt helemaal je best gedaan en toch ben je op een heel andere plek uitgekomen en je voelt je nog ellendig ook. Het overkwam jou gewoon.”
“Hm – Dus als ik ga leren skiën ...”
“Precies”

(Cliënt, 12 jaar)

Desoriëntatie op eetgeluiden

De man van 26 vertelde dat hij veel last van eetgeluiden had. Als tijdens de lunch de aardige collega een rauwe wortel at dan was er meteen de gedachte: hoe kan iemand zo asociaal zijn, dat doe je toch niet. Als vrienden op bezoek kwamen en er kwamen chips op tafel dan waren er twee mogelijkheden: of de schaal met chips wegzetten of op de wc gaan afwachten totdat alles op was. 
Ik had over Davis counseling en het verwerken van triggers verteld en zijn vraag was of ik als Davis counselor hier iets aan kon doen. Ik zei dat dit nieuw voor mij was maar dat het zou moeten kunnen. Wij wilden het alle twee proberen en waren heel benieuwd.
Na vier dagen had hij de Davis tools geleerd. Hij kende zijn desoriëntatie en kon zich met behulp van deze tools makkelijk weer oriënteren. Toen kwam de grote dag. Hij was er klaar voor. Ik ging met de meest krakende eetbare dingen uit de kast de meest verschrikkelijke smakkende eetgeluiden maken. Hij ging op een schaal van 1 tot 10 voor mij aangeven hoe vreselijk het voor hem was. Iedere keer ontstond desoriëntatie en verdween zijn aandacht en het voelde op zijn schaal meestal tussen 6 en 8. Totdat hij opeens zei: Erika, je kan doen wat je wil! Ik blijf georiënteerd.
Wij gingen samen in de supermarkt wortels en chips kopen en ik mocht kiezen, want ik moest smakken. Hoe erg ik ook mijn best deed de trigger was weg.
Enkele dagen later kreeg ik een appje: ik zit op de wc om je even te appen. Er is bezoek en de chips staan op tafel en het doet me helemaal niets. 

website dyslexia.com